W mitologii germańskiej noc pomiędzy 30 kwietnia a 1 maja zwykło się określać mianem „Nocy Walpurgii”. Wtedy właśnie na szczycie Brocken, leżącym w Górach Harzu, odbywać się miał sabat czarownic. Scena zlotu wiedźm pojawiła się w Fauście Johanna Wolfganga Goethego, a w dramacie tym zaczytywał się znajomy poety, młodszy od niego o 60 lat Felix Mendelssohn Bartholdy.

Utwór stał się ważnym źródłem inspiracji dla 16-letniego zaledwie kompozytora. Myślał o nim podczas pisania Oktetu smyczkowego Es-dur, a zwłaszcza jego trzeciej części, Scherza które kompozytor oznaczył jako allegro z dookreśleniem leggierissimo (czyli „tak lekko, jak tylko się da”). Fragmenty muzyki tego kompozytora utrzymane w zawrotnym tempie, cichej dynamice i tonacjach molowych, zapisane w drobnych wartościach rytmicznych granych staccato, często określa się mianem „muzyki elfów”. Nie tylko Scherzo jest tu jednak warte uwagi. Oktet okazuje się kompozycją znamionującą wielką dojrzałość autora, dar tworzenia pięknych melodii i pewność w obchodzeniu się z instrumentami. Mendelssohn błysnął także zmysłem kontrapunktycznym, a w finale zamieścił polifonicznie opracowany cytat ze sławnego Alleluja Georga Friedricha Händla, odpowiadający słowom And he shall reign forever and ever. Tematyka związana z Nocą Walpurgii i dramatem Goethego powróciła w twórczości Mendelssohna kilka lat później w kantacie Die erste Walpurgisnacht.

Fantazja C-dur Franza Schuberta, dzieło pierwotnie przeznaczone na skrzypce i fortepian, wydane już po śmierci kompozytora, należy do jego najtrudniejszych utworów. Jeden z wybitnych współczesnych pianistów uważa, że dzieło to jest bardziej wymagające niż wszystkie koncerty fortepianowe Rachmaninowa razem wzięte! Jednak wszelkie komplikacje techniczne nie służą nigdy sztucznej komplikacji partytury, nie eksponują też pustej wirtuozerii. Są za to integralnym składnikiem dzieła, elementem pełnej delikatności i liryzmu, spójnej muzycznej konstrukcji.

Złożona z trzech części (są to kolejno Prelude, Pantomim i Vision) III Suita op. 19 szwedzkiego kompozytora Kurta Atterberga to dzieło ukończone w 1917 roku. Twórca bazował na wątkach z muzyki scenicznej do napisanej w tym samym roku sztuki Siostra Beatryks Maurice’a Maeterlincka. Kompozytorowi nie można odmówić ani daru melodycznego ani umiejętności kreowania sugestywnego nastroju, pełnego emocjonalnej głębi, a język muzyczny tego utworu jest charakterystyczny dla epoki romantyzmu.