W programie znalazły się dwa arcydzieła. Pierwsze z nich to jeden z najpiękniejszych koncertów epoki romantyzmu, który wyszedł spod pióra polskiego kompozytora. Drugie to jedno z dzieł autora tworzącego w klasycyzmie, powszechnie uważanego za jednego z najbardziej płodnych i najgenialniejszych artystów w całej historii muzyki.
I Koncert fortepianowy e-moll Fryderyka Chopina jest dziełem twórcy bardzo młodego, zaledwie dwudziestoletniego. Wirtuozeria typowa dla stylu brillant łączy się tutaj z romantyczną nastrojowością (kompozytor pisał w liście do przyjaciela, że część druga „jest to dumanie w piękny czas wiosny, ale przy księżycu”), a w finale z pełną humoru stylizacją krakowiaka. Koncert ten jest nie tylko wyrazem epoki, lecz także świadectwem dynamicznie rozwijającego się talentu Chopina, który przekraczał granice stylistyk. Robił to jednak z wdziękiem, elegancją i wielkim wyczuciem.
Symfonia D-dur KV 504 Wolfganga Amadeusa Mozarta jest nazywana od miejsca swojego prawykonania „Symfonią praską” bądź – ze względu na nietypową budowę – „Symfonią bez menueta”. Z zapisków kompozytora wynika, że zakończył on pracę nad tym dziełem 6 grudnia 1786 roku, natomiast prawykonanie odbyło się już 19 stycznia. Mozarta znano w Pradze przede wszystkim jako autora cieszącej się wielką popularnością opery Wesele Figara. Kiedy więc twórca zawitał do tego miasta, przyjmowano go wszędzie z uwielbieniem, a jego nowa symfonia spotkała się z ogromnym zainteresowaniem. Podczas koncertu 19 stycznia Mozart wystąpił jako pianista, improwizując na temat arii Non più andrai. Sukces był tak duży, że u artysty natychmiast zamówiono następną operę – Don Giovanniego. Swoją premierę miała ona w październiku 1787 roku.