Epoka baroku kojarzy się melomanom przede wszystkim z nazwiskami Johanna Sebastiana Bacha, Georga Friedricha Händla czy Antonia Vivaldiego. Jednak w tamtym czasie działało także wielu innych znakomitych kompozytorów. Choć nie są tak rozpoznawalni, jak ci trzej, to ich dzieła bez wątpienia zasługują na uwagę. Jednym z takich mniej znanych mistrzów jest Czech Jan Dismas Zelenka.
Przyszedł na świat w malutkiej miejscowości Louňovice pod Blaníkem. Kształcił się w Pradze i Wiedniu, natomiast większą część swojego życia zawodowego spędził na dworze Augusta II Mocnego w Dreźnie. Katalog dzieł Zelenki jest obszerny i zawiera około dwieście pięćdziesiąt utworów. Są to głównie kompozycje wokalno-instrumentalne o tematyce religijnej. Artystę niezwykle ceniono za inwencję melodyczną i harmoniczną, a jego utwory cieszyły się dużą popularnością, choć niejednokrotnie stawiały przed wykonawcami bardzo wysokie wymagania.
Świetnym przykładem stylu kompozytora jest ukończona w 1740 roku Missa Dei Patris. Należy ona do zaplanowanego, ale nigdy nie ukończonego cyklu „Ostatnich mszy” (Missae Ultimae), który miał składać się z sześciu opracowań cyklu mszalnego. Powstawały one bez konkretnego zamówienia, z potrzeby serca. W Missa Dei Patris Zelenka w odważny sposób zmieszał ze sobą rozmaite stylistyki – znajdziemy tu zarówno fragmenty wirtuozowskie (brzmiące jak wyjęte z operowej arii), jak i odcinki bardziej surowe (kojarzone z muzyką kościelną). To dzieło pełne życia, radości i wielkiej energii. Mistrzowskie opanowanie technik kompozytorskich i godny podziwu kunszt uzasadniają nadanie Zelence przydomku „czeski Bach”.