W programie koncertu Orkiestry Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Andrzeja Boreyki i z udziałem Krzysztofa Jabłońskiego znalazły się dzieła dwóch kompozytorów epoki romantyzmu. Usłyszymy oryginalną, rzadko grywaną wersję jednego z najpopularniejszych koncertów fortepianowych oraz symfonię określaną czasem mianem dziesiątej symfonii  Beethovena.

Piotr Czajkowski napisał I Koncert fortepianowy b-moll w 1875 roku z myślą o Nikołaju Rubinsteinie jako potencjalnym wykonawcy partii solowej. Jednak opinia tego artysty o dziele była miażdżąca. Zażyczył on sobie daleko idących poprawek, na co kompozytor nie przystał i opuścił spotkanie, trzaskając drzwiami. Zwrócił się z ofertą prawykonania dzieła do dyrygenta i pianisty Hansa von Bülowa, który przygotowywał się akurat do trasy koncertowej po Stanach Zjednoczonych. Ten zgodził się i do prezentacji koncertu doszło w Bostonie w październiku 1875 roku. Krytycy potępili dzieło, ale publiczność była nim zachwycona, ostatecznie do koncertu przekonał się też Rubinstein, który namawiał nawet kompozytora do zadedykowania mu następnej kompozycji tego gatunku. Za życia Czajkowskiego dzieło to doczekało się trzech wydań (w 1875, 1879 i 1890 roku), a do każdej z dwóch późniejszych wersji kompozytor wprowadzał kolejne poprawki. Obecnie najczęściej grywana jest wersja z 1890 roku, więc poznanie pierwotnej koncepcji Czajkowskiego będzie świetną okazją do świeżego spojrzenia na to dzieło. Koncert b-moll jest pełnym emocji dziełem, w które twórca wplótł liczne nawiązania do rosyjskiej muzyki ludowej.

W listopadzie 1876 roku, a więc rok po pierwszym wykonaniu dzieła rosyjskiego kompozytora, odbyło się prawykonanie I Symfonii c-moll Johannesa Brahmsa. Historia powstania tego dzieła jest równie skomplikowana, jak koleje losu poprzedniego utworu w programie. Niemiecki twórca rozpoczął bowiem pracę nad symfonią już w 1854 roku – dwadzieścia dwa lata przed jej pierwszą prezentacją! Był jednak bardzo krytyczny wobec swoich szkiców, niszczył je i wciąż rozpoczynał pracę od nowa, mając nadzieję, że powstanie dzieło tak doskonałe, jak to tylko możliwe. Tak też się stało – monumentalna, mroczna i dramatyczna Pierwsza z miejsca zdobyła wielką popularność, a jej twórcę uznano za najwybitniejszego spadkobiercę tradycji Beethovena.