TENS
Spektakl Tens* eksploruje temat ciała jako generatora energii. Artystka poszukuje organiczności wynikającej z przepływu odczuć fizycznych, wibracji, podążania za głosem intuicji oraz zestrajania ciała i umysłu. Daje sobie czas na rozwój. Daje czas również widzom na zestrojenie ich własnych ciał z ciałem performerki. Tens to napięcie, uważność i spokój, a także siła, którą zawsze można odnaleźć, biorąc głęboki wdech i wydech, stojąc mocno na nogach.
*Tens (z j. ang. transcutaneous electrical nerve stimulation) to metoda przezskórnej elektrycznej stymulacji nerwów stosowana w terapii przeciwbólowej, wykorzystująca impulsy elektryczne o niskiej amplitudzie. Umieszczenie elektrod na skórze sprawia, że prąd przepływa do nerwów obwodowych i pobudza je w dwojaki sposób: blokując impuls nerwowy niosący informację o bólu do mózgu oraz inicjując powstawanie substancji przeciwbólowych – beta-endorfin.
Marta Wołowiec jest tancerką, choreografką oraz kierowniczką i współzałożycielką Krakowskiego Centrum Choreograficznego w Nowohuckim Centrum Kultury. Jest autorką i wykonawczynią dwóch spektakli solowych z muzyką elektroniczną na żywo: Hold on oraz Tens. Pracuje także kolektywnie – jest współautorką i tancerką w spektaklach łączących ruch, multimedia i muzykę: Naturgemälde, spectral layers of movement oraz Kobiety Wyspiańskiego. Wcześniej była związana z kolektywem Grupa Wokół Centrum oraz Krakowskim Teatrem Tańca. W swoich autorskich pracach choreograficznych eksploruje temat energii i ruchu progresywno-transowego. Ważny jest dla niej naturalny przepływ, logika w działaniu, a także zaangażowanie widza poprzez wzajemne pobudzanie uważności ciała i umysłu. Laureatka Nagrody Specjalnej w Konkursie o Nagrodę Teatralną im. Stanisława Wyspiańskiego przyznaną przez Miasto Kraków za spektakl Naturgemälde. Wraz z Poernimą Gobardhan oraz Wojtkiem Klimczykiem stworzyła spektakl TYTUM, wyprodukowany przez prestiżowy dom produkcyjny Korzo (NL) w Hadze oraz Krakowskie Centrum Choreograficzne przy wsparciu Instytutu Adama Mickiewicza. Premiera spektaklu odbyła się w Polsce oraz w Holandii w 2021 roku. Marta Wołowiec jest także autorką choreografii do spektaklu dramatycznego Kobieta i życie w ramach współpracy ze Strefą Kultury we Wrocławiu, Teatrem Muzycznym Capitol, Wrocławskim Teatrem Współczesnym, Instytutem Grotowskiego oraz AST we Wrocławiu.
Whatever you create will be influeneced by the energy you carry inside of you when you create it.Cokolwiek tworzysz będzie naznaczone wpływem energii, jaką nosisz w sobie podczas procesu kreacji.
Akiroq Brost
THE VESSEL
Archetypowe naczynie według Junga definiuje sposób postrzegania własnej tożsamości. To matryca naszej psychologicznej koncepcji definiowania siebie i stosunku do świata. Tworzy strukturę zrozumienia naszej ucieleśnionej tożsamości. Alchemiczne naczynie to obraz tożsamości naszego ciała. Poprzez prosty gest odgraniczenia naczynie chroni to, co się w nim mieści. Naczynie musi być solidne, aby zabezpieczyć to, co znajduje się w środku, przed wyciekiem na zewnątrz. Bez solidnego naczynia nie może nastąpić proces transformacji. Zbyt mocne bodźce mogą nadwyrężyć jego strukturę.
Spiesznie naprawiamy powstałe w nim rozszczelnienia, nie doceniając konstruktywnych wartości płynących z chaosu. W ten proces wpisany jest upadek i dezintegracja. Jednak bez umiejętności odpuszczania nie dowiemy się, co oznacza rozpad i integracja na nowo. Upaść i zostać złapanym.
Bez rozmywania granic w zbyt ciasnym naczyniu nie ma wystarczającej przestrzeni na integrację nowych materii i doświadczeń. Naturalnie struktury sztywnieją, aby finalnie się rozpaść. Naczynie ma swój określony, ograniczony cykl życia, który należy uszanować. Naczynie potrzebuje solidnego budulca, aby zabezpieczyć znajdującą się w niej materię przed wycieknięciem na zewnątrz. Naczynia mają naturę hybrydową. Pełnią funkcję rytuałów przejścia prowadzących do samopoznania. Naczynie motywuje pytanie, czy jest to teraz moment niszczenia, odbudowy, naprawy, czy uzupełniania je o nową, cenną materię?
Karolina Kraczkowska jest absolwentką Instytutu Lingwistyki Stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego oraz programu Dance in Performance w Laban Center, członkinią Polskiego Teatru Tańca (2004–2007), stypendystką Danceweb (2016) i członkinią kolektywu Centrum w Ruchu. Brała udział w projektach m.in. Jasmin Vardimon, Fin Walker, Michaela Keegan-Dolana, Kirstine Kyhl Andersen, Uli Sickle, Martena Spangberga i Tino Sehgala. Obecnie związana jest z warszawskim środowiskiem eksperymentujących choreografów, reżyserów i dramaturgów.
Projekt realizowany w ramach projektu Polska Sieć Tańca i dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.