Cztery pory roku Antonia Vivaldiego to dzieła bez ustanku reinterpretowane i prezentowane w nowych odsłonach. Genialny Erik Bosgraaf zdecydował się opracować partię skrzypiec w tych słynnych utworach na instrument, z którego wirtuozowskiego opanowania zasłynął – flet prosty. Wielbiciele spuścizny włoskiego kompozytora słusznie jednak zwracają uwagę na niesprawiedliwość totalnej dominacji, jaką względem pozostałych dzieł z jego dorobku w programach koncertów mają Pory roku. Z tego powodu muzycy umieszczą je w kontekście trzech innych koncertów, które wyszły spod ręki słynnego wenecjanina.
Skąd właściwie wzięła się tak ogromna popularność Wiosny, Lata, Jesieni i Zimy autorstwa Rudego Księdza? Odpowiedź może wydawać się oczywista – to zasługa ilustracyjnych skojarzeń, geniuszu, z jakim za pomocą tytułów kolejnych koncertów kompozytor pozwala słuchaczowi odnaleźć się świecie dźwięków, samych w sobie przecież abstrakcyjnych. W cyklu Vivaldiego musi być jednak coś więcej – nie jest on przecież jedynym w historii muzyki przedstawieniem pór roku, a żadne z nich nie cieszy się taką sławą. Porównajmy Wiosnę, Lato, Jesień i Zimę Vivaldiego z powstałymi w podobnym okresie koncertami Jana Sebastiana Bacha – muzyka Bacha jest niezwykle piękna, ale melodyjność i prostota dzieł Włocha sprawiają, że słucha się ich bez porównania łatwiej. Może to zatem te cechy stanowią klucz do ich repertuarowej nieśmiertelności?
Erik Bosgraaf, który w Narodowym Forum Muzyki wystąpi razem z Wrocławską Orkiestrą Barokową kierowaną przez Jarosława Thiela, nagrał już Cztery pory roku na płycie wydanej kilka lat temu przez Brilliant Classics. Przy okazji premiery wyjaśniał, że w utworach tych „partię skrzypiec można zagrać na flecie prostym z zaskakującą łatwością, bez wprowadzania wielu zmian”. Uzyskane w ten sposób kontrasty pozwalają odkryć słuchaczowi w muzyce nowe barwy i detale, a nowy instrument w obsadzie „pod pewnym względem sprawdza się nawet lepiej niż w koncertach, które sam Vivaldi napisał z myślą o nim” – wyjaśniał.