Maestro Giancarlo Guerrero oraz muzycy NFM Filharmonii Wrocławskiej zapraszają do spędzenia piątkowego wieczoru przy dźwiękach kompozycji Ralpha Vaughana Williamsa, Franka Martina oraz Johannesa Brahmsa.
Koncert otworzy Fantazja na temat Thomasa Tallisa autorstwa Ralpha Vaughana Williamsa. Kompozycja stanowi ukłon w stronę renesansowej polifonii. Tytuł utworu nawiązuje do głównego motywu, który Williams zaczerpnął z psałterza arcybiskupa Matthew Parkera (Thomas Tallis napisał do niego dziewięć melodii). Mimo bazowania na muzycznej myśli renesansowego kompozytora Williams wprowadza do Fantazji na temat Thomasa Tallisa szereg nowych pomysłów. W utworze realizuje się cała kompozytorska wrażliwość Williamsa. Jego charakterystyczny styl sprawia, że dane dzieło wydaje nam się bliskie, nawet gdy słyszymy je po raz pierwszy. Muzykę Vaughana Williamsa wiele razy określano jako typowo angielską, a brytyjski pisarz i krytyk literacki Peter Ackroyd stwierdził: „Jeśli taka angielskość w muzyce może być jakkolwiek wyrażona słowami, byłyby to prawdopodobnie słowa takie jak: pozornie znajomy i pospolity, jednakże głęboki i mistyczny, liryczny, melodyczny, melancholijny i nostalgiczny – pozaczasowy”.
Podczas wieczoru usłyszymy także Koncert na siedem instrumentów dętych, kotły, perkusję i orkiestrę smyczkową Franka Martina. Kompozycja od razu okazała się sukcesem i do dziś jest jednym z najchętniej wykonywanych utworów tego szwajcarskiego kompozytora. Ze względu na zastosowanie aż siedmiu instrumentów dętych, którym przydzielone są partie solowe, dzieło jest bardzo różnorodne. Jednocześnie stanowi on zarówno techniczne wyzwanie dla instrumentalistów, jak i ciekawe zadanie dla dyrygenta pod kątem interpretacji.
Koncert zakończy IV Symfonia e-moll op. 98 Brahmsa, ostatnia z symfonii kompozytora, wyjątkowo spójna i wyrafinowana. Jej złożoność świadczy o niesamowitej inteligencji kompozytora. Przedstawiciel dodekafonii Arnold Schönberg słyszał w IV Symfonii e-moll zalążki techniki serialnej. Nie chodziło jednak o dobór materiału dźwiękowego, lecz o sposób jego kształtowania. Na szczególną uwagę zasługuje finał IV Symfonii Brahmsa. Ostatnia część jest określana jako symfoniczna passacaglia. Kompozytor wykorzystał w niej fragment chóru końcowego z kantaty Nach dir, Herr, verlanget mich BWV 150 Johanna Sebastiana Bacha, poddając ów materiał muzyczny przeobrażeniom w formie wariacyjnej. W dźwiękach kończących dzieło pełno jest dramatyzmu i ładunku emocjonalnego – wysłuchanie IV Symfonii Brahmsa na żywo w sali koncertowej na pewno dostarczy melomanom niezapomnianych wrażeń.