Gdzie można odnaleźć porywającą głębię duchową zaklętą w formie śpiewu? W chorale gregoriańskim? W renesansowej polifonii? U Bacha? Bez wątpienia wszystkie te odpowiedzi bywają prawdziwe. Jednakże nie można zapominać o najnowszej muzyce sakralnej. I tu powraca bowiem przeduchowiona ascetyczność brzmienia chóru, i tu otwiera się przestrzeń dla medytacji wspomaganej językiem dźwięków. Dowodzi tego program niedzielnego koncertu – obejmujący wyłącznie XX-wieczną muzykę chóralną, która czerpie obficie ze źródeł tradycji zarówno w zakresie tekstów, jak i pomysłów melodycznych oraz harmonicznych. „Tyś piękniejsza od księżyca, czystsza od gwiazd, jaśniejsza od słońca, Mario!” – wyśpiewywać będą członkowie Chóru NFM w dziele Andrzeja Panufnika z 1964 roku, przywołując średniowieczną pieśń łacińską. Modlitewne „obdarz nas pokojem” zabrzmi w finałowym fragmencie mszy Wojciecha Kilara z 2000 roku, która przypominać miała według kompozytora nabożeństwo odprawiane w odludnym klasztorze z dawnych wieków. Z kolei słowa wywodzące się z psalmu „O poprawę doli wyzwolonego ludu” pojawią się za sprawą kontemplacyjnej kompozycji Mikołaja Henryka Góreckiego (prezentowanej nieomal w czterdziestą rocznicę swego prawykonania, które także miało miejsce we Wrocławiu). Z tradycji liturgii katolickiej czerpią również następne punkty programu: cztery dzieła Estończyka Arvo Pärta, kolejnego „minimalisty duchowego”. Na tych samych fundamentach bazuje twórczość religijna Krzysztofa Pendereckiego, której skondensowane dzieje publiczność będzie mogła prześledzić na podstawie dwóch utworów. Pierwszy z nich to przełomowe dzieło Stabat Mater z 1962 roku – wprawdzie imitujące już idiom dawnej muzyki sakralnej, ale pełne jeszcze spiętrzonych konstrukcji przetykanych eksplozjami klasterów. Drugi utwór jest natomiast niezmącenie spokojny. To motet O gloriosa virginum z roku 2009, spokrewniony stylistycznie z dorobkiem Pärta oraz Góreckiego: króluje w nim szlachetna, eufoniczna harmonia przypominająca seraficzne piękno renesansowej muzyki kościelnej.