Nic tak nie wprowadza w klimat dawnych stuleci, jak wykonanie utworu na autentycznych instrumentach pochodzących z tej samej epoki, co dzieło. Tak doskonałego wykonania nie trzeba daleko szukać – wystarczy uczestnictwo w kolejnym koncercie w ramach 51. Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans. Tym razem na muzycznych detektywów i miłośników dawnych brzmień czekają utwory pochodzące z cenionych w kraju i za granicą zbiorów Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu.

Oczom i uszom słuchaczy ukażą się dwa rzadko spotykane instrumenty – cynk i dulcjan. Ten pierwszy, choć swą nazwą na myśl przywodzi rodzaj metalu, zbudowany jest z drewna obleczonego skórą lub kości słoniowej. Ceniony jest za swoje niezwykłe, niemożliwe do podrobienia brzmienie, zazwyczaj kojarzone z połączeniem barwy trzech instrumentów: oboju, puzonu i głosu ludzkiego. Doceniany oraz popularny w renesansie i baroku cynk pod koniec XVII wieku zaczął popadać w zapomnienie. Pamiętali o nim nieliczni – jeszcze w dziewiętnastym stuleciu sporadycznie używali go w swojej twórczości m.in. Felix Mendelssohn-Bartholdy i Ryszard Wagner. Jednak kompozytorzy ci zainteresowali się jedynie basową odmianą tego instrumentu, zwaną serpentem. Drugim zapomnianym we współczesnych czasach instrumentem, jaki usłyszymy podczas zbliżającego się koncertu, jest przodek fagotu – dulcjan. Z wyglądu przypomina swego następcę, brzmienie ma jednak nieco inne. Jakie? Tego nie da się już opisać – to trzeba usłyszeć.