Szwajcarska wokalistka Lucia Cadotsch jest znana fanom jazzu i muzyki niezależnej z występów w takich formacjach jak Yellow Bird, Schneeweiss und Rosenrot czy Hayden Chisholm and Lucerne Jazz Orchestra. Dała się poznać jako artystka subtelna, obdarzona czystym, melancholijnym i hipnotycznym głosem. Poczucie nierealności, oniryczna atmosfera, jaką Cadotsch kreuje w swojej muzyce, towarzyszy kompozycjom, które złożyły się na jej debiutancki album, wydany w 2016 roku pod tytułem Speak Low, a także jego kontynuację Speak Low II, która ukazała się na rynku w zeszłym roku. Obie płyty wokalistki współtworzyli kontrabasista Petter Eldh oraz saksofonista Otis Sandsjö.

Od płyt Lucii Cadotsch trudno się oderwać. Atmosfera tworzona przez jej nieszablonowy zespół wciąga; jest intymna, cicha i przesycona niedopowiedzianym poczuciem smutku, napięciem. Akompaniament Sandsjö i Eldha, choć pozbawiony instrumentów perkusyjnych, nadaje puls kompozycjom – czasem spokojny, czasem nerwowy czy gwałtowny – ukazując głębię dobrze znanych, kanonicznych piosenek.

Cadotsch zaczęła pobierać lekcje śpiewu i gry na fortepianie jako dziecko. Studiowała na Universität der Künste Berlin, a także w Rytmisk Musikkonservatorium w Kopenhadze. Regularnie koncertowała, występując w grupie Schneeweiss und Rosenrot, z którą nagrała od 2009 roku trzy płyty. Natomiast w ramach współpracy z zespołem Yellow Bird interpretuje w osobisty sposób klasyczne piosenki muzyki country. Wokalistka występuje także w triu z Christianem Weidnerem i Kathrin Pechlof oraz w elektronicznym projekcie Liun.

Artystka tłumaczyła, że Speak Low oraz Speak Low II „jest rodzajem listu dziękczynnego dla Billie Holiday i Niny Simone” Kompozycje sprzed pół wieku otrzymują nowe życie, zaśpiewane w innym niż oryginalnie kontekście i innym, choć również przyciągającym głosem, przy wykorzystaniu innego instrumentarium. Może właśnie dlatego się mówi, że piosenki w stylu Willow Weep for Me czy Don’t Explain są ponadczasowe.

„Staram się śpiewać melodyjnie, ale potrzebuję też w muzyce ostrości i intensywności” – wyznawała Cadotsch w rozmowie z „The Guardian”. Zauważała: „To, co robimy z tymi utworami, to trochę jak samplowanie w hip-hopie. Możemy zacytować jakiś fragment starego nagrania, ale zmienić tempo utworu i ton. A potem zapętlić ten fragment i uczynić go częścią własnej, oryginalnej aranżacji”.

Szwajcarska śpiewaczka rzuca na tę muzykę nowe światło, ratując przed mrokiem eksponatu w muzeum historii jazzu. Być może banalnie jest mówić o pięknie, ale albumy z serii Speak Low pełne są smutnego piękna.