Program koncertu Wrocławskiej Orkiestry Barokowej pod dyrekcją Andrzeja Kosendiaka wieńczący 58. edycję festiwalu wypełnią dzieła dwóch twórców epoki baroku. Znalazły się wśród nich dwie kantaty Johanna Sebastiana Bacha, artysty powszechnie znanego i cenionego. Natomiast muzyka Jeana-Féry'ego Rebela dla wielu słuchaczy stanowić może odkrycie. Dzieła obu kompozytorów łączy tematyka potęgi siły natury.

Jak przedstawić chaos za pomocą muzyki? Jean-Féry Rebel w balecie Les élémens zdecydował się na zabieg jak na tamte czasy radykalny, a i dziś jeszcze robiący ogromne wrażenie na niczego się nie spodziewających słuchaczach. Otóż kompozytor wykorzystuje wszystkie dźwięki skali d-moll harmonicznej na raz, co daje współbrzmienie gęste i rażąco dysonujące. Zabieg ten stał się potem wielkim „odkryciem” XX-wiecznej awangardy i obecnie znany jest jako klaster. Ostry dysonans grany forte przez cały zespół natychmiast przykuwa uwagę słuchaczy. Chwilę później Rebel wprowadza obrazowe motywy symbolizujące poszczególne żywioły. Raz opadająca, raz wznosząca się melodia fletów symbolizuje wodę; przenikliwe tryle fletu piccolo to powietrze, ostre dźwięki smyczków w drobnych wartościach rytmicznych to ogień, a długo trzymane, stabilne i niskie dźwięki kontrabasów – to symbol ziemi. Jest to muzyka radykalna i pomimo tego, że po raz pierwszy zabrzmiała w 1738 roku, nadal zaskakująco świeża. Zabrzmią także dwa inne ogniwa z tego baletu. Loure, czyli powolny francuski taniec z Normandii, nosi tytuł Ziemia i woda, natomiast pełna energii Chaconne zatytułowana została Ogień.

W programie koncertu znalazły się również dwa dzieła Bacha. Zerreißet, zersprenget, zertrümmert die Gruft (Rozsadźcie, rozburzcie, rozkruszcie grotę) to świecka kantata z tekstem Picandera. Kompozycja została zamówiona w 1725 roku przez studentów lipskiego uniwersytetu, którzy jej wykonaniem uświetnili imieniny jednego z profesorów – Augusta Friedricha Müllera. Utwór odegrano pod tytułem Der zufrieden gestellte Aeolus (Zadowolony Eol). Pallas Atena wraz z Zefirem (bogiem łagodnego wiatru zachodniego) i Pomoną (boginią urodzaju) starają się udobruchać władcę wiatrów Eola, aby nie przeszkadzał w uroczystości ku czci profesora. Z kolei Schleicht, spielende Wellen (Wolno płyńcie fale!) to kolejna kantata świecka lipskiego kantora, w której dominują motywy akwatyczne. Powstała w 1736 roku na urodziny polskiego króla (i elektora Saksonii) Augusta III i to on jest tam wychwalany. Każdy z czterech głosów solowych symbolizuje inną rzekę: bas to Wisła, tenor – Łaba, alt – Dunaj, a sopran – Pleissa.