Lorenzo da Ponte niewątpliwie był jednym z najlepszy librecistów w Wiedniu. Bystry, dowcipny, świetny pisarz – wręcz doskonały partner dla Mozarta. Nic więc dziwnego, że artyści stworzyli zgrany duet. Ich współpraca układała się doskonale, a dziś trudno sobie wyobrazić, jak potoczyłaby się historia, gdyby ta dwójka w ogóle się nie spotkała. Da Ponte stworzył bowiem teksty do trzech najlepszych włoskich oper Mozarta, w tym do Wesela Figara.
Wesele Figara Mozart stworzył równie szybko, jak resztę swoich dzieł – fantastyczne tempo pisania zawdzięczał temu, że zanim przelał utwór na papier, miał go w całości skomponowanego w głowie, więc pozostawało jedynie go zapisać. Jednak mimo szybkiego czasu powstania Wesela Figara, premiera dzieła była wielokrotnie przekładana. Wiązało się to z działaniami wrogo nastawionych do kompozytora (i przy okazji również do librecisty) Włochów pod przewodnictwem Antonia Salieriego. Negatywne podejście spowodowane było zazdrością o rosnącą sławę i reputację Mozarta. Jedną z najczęściej wspominanych przez biografów prób zniszczenia spektaklu było doniesienie arystokratom, że Mozart i da Ponte umieścili w dziele balet, co było wówczas niedopuszczalne w austriackim teatrze operowym. Jeden z hrabiów, uważając, iż „może wszystko”, nakazał wówczas pozbawienia muzyki fragmentu zawierającego taniec. Sprytny librecista zaprosił jednak na próbę cesarza, który zaskoczony brakiem muzyki w jednej ze scen, przypominającej w efekcie teatrzyk kukiełkowy, od razu kazał sprowadzić tancerzy do wykonania tego fragmentu i osobiście zezwolił na wprowadzenie baletu. W efekcie premiera dzieła w wiedeńskim Burgtheater mimo zawiści Włochów odniosła wielki sukces – publiczność nie szczędziła oklasków, a niemal każda z arii była bisowana.
W niemal 230 lat po pierwszym wystawieniu Wesela Figara niezwykłe dzieło Mozarta melomani usłyszą podczas koncertu finałowego Akademii Mozartowskiej. Światowej sławy śpiewakom towarzyszyć będzie Wrocławska Orkiestra Barokowa.