W XVIII wieku na zespoły dęte pisano przede wszystkim plenerową muzykę rozrywkową. Jednak siedmioczęściowa Serenada B-dur „Gran Partita” Wolfganga Amadeusa Mozarta, chociaż pogodna i łagodna w wyrazie, jest jednocześnie dziełem pod względem czasu trwania zdecydowanie wykraczającym poza ramy przyjęte dla tego typu kompozycji. Tak samo jak Ionisation jest to dzieło przeznaczone dla trzynastu wykonawców, którzy grają na dwunastu instrumentach dętych i kontrabasie (zastępowanym czasem przez kontrafagot). Wykorzystane przez kompozytora takiego zestawienia było jak na owe czasy bardzo nietypowe. Fragment tego utworu pojawił się w Amadeuszu Miloša Formana, w scenie, w której Salieri po raz pierwszy styka się z muzyką Mozarta – porównuje wówczas śpiewną melodię oboju z trzeciej części Serenady B-dur do głosu Boga.